Poznań, dnia 14 listopada 1929.
Polacy!
Czwarta część Narodu polskiego żyje poza granicami Rzeczypospolitej, a rok rocznie unosi fala emigracyjna dalsze tłumy rodaków w cudze kraje. W tułaczce wśród obcych wychodźca traci często łączność z macierzą, cierpi opuszczenie i niedostatek, zapomina język i obyczaj ojczysty a nieraz wyrzeka się wiary i ginie w odmętach występku i przewrotu. W swej niedoli materialnej i duchowej spodziewa się on i wyczekuje pomocy z kraju.
Tym nowoczesnym pielgrzymstwem polskim postanowiło się zaopiekować w duchu tradycji katolickich i narodowych stowarzyszenie "Opieka Polska nad rodakami na obczyźnie". Jego hasłem i celem jest oddanie się na służbę wychodźstwa, aby je otoczyć opieką społeczną i moralną w czasie podróży i zagranicą, a utrzymując z nim łączność duchową, dać mu moralne oparcie o rodzimą kulturę i swoiste zwyczaje.
Poczuwając się z tytułu zleconego mi duszpasterstwa emigracyjnego do pieczy nad wszystkimi dziećmi Polski, rozproszonymi po kuli ziemskiej, objąłem protektorat nad "Opieką Polską" i uznałem ją za oficjalną katolicką organizację dla teoretycznych i praktycznych zagadnień wychodźstwa.
W imię narodowej i kulturalnej wspólnoty z milionami polskich tułaczy i wygnańców życiowych zwracam się do społeczeństwa z wezwaniem do serdecznej współpracy z "Opieką Polską". Od wsparcia, którego udzielimy, od środków, jakich jej dostarczymy, zależeć będzie szybkość jej rozwoju i potęga jej działania.
Zorganizowany przez "Opiekę Polską" Tydzień Opieki nad emigrantem niech będzie pierwszą wielką manifestacją narodową i pierwszym wspólnym czynem ofiarnym na rzecz wychodźstwa w duchu, katolickim i polskim.
Druk: Dzieła, s. 251-252.