14 września 1927.
Kapłani - Duszpasterze!
Na Was z misją Biskupów posłanych na parafie spoczywa przeważny ciężar i odpowiedzialność pracy - posłannictwa Chrystusowego na ziemi. Rozmaita ta praca na szerokich przestrzeniach Rzeczypospolitej - bo bardzo są rozmaite warunki pracy - inne u nas, inne na kresach. Jedne są jednak wspólne wskazania i źródła nieomylne, które zawsze czynią naszą pracę owocną, a to jest:
1) serce nasze ma być wypełnione Bogiem-Chrystusem, z takiej pełności niech usta nasze mówią, stąd łatwy wniosek - kapłan ma pracować nad sobą, bo pamiętajmy, nic nie możemy dać więcej nad to, co posiadamy; następnie
2) macie duszpasterze nieść pracę ofiarną, pracę sumienną. To co zbudujecie swoją usilną pracą, to będzie owocne, miłe i dla was zbawienne. Przykre doświadczenia, jakich jesteśmy świadkami w tych krajach, w których biskupi i duchowieństwo wspierali się na dworach katolickich, tam szukając podpory, po których zostały jeno wspomnienia a w duszach ludzkich pogaństwo, niech nauczą poświęcenia się i pracy dla naszej wielkiej idei budowania Kościoła Chrystusowego i miłości Ojczyzny z tym przeświadczeniem, że Pan Bóg nam dopomoże. Polska będzie katolicką tylko przez naszą ofiarną pracę kapłańską. W pracy konieczna jest metoda, w tym celu zgromadziliście się, Czcigodni bracia kapłani, aby swoje metody pogłębić i pracę uczynić tym owocniejszą. I na te prace z serca Wam błogosławię.
Druk: "Ateneum Kapłańskie", 20(1927), s. 521-522;
także: Dzieła, s. 195.