Poznań, dnia 7 czerwca 1927.
Jaśnie Wielmożny Panie Prezydencie!
Raczy Pan Prezydent przyjąć wyrazy mej najgłębszej podzięki za niezwykle ujmujący akt życzliwości, którym mnie Pan Prezydent zaszczycić raczył z okazji mego bliskiego zaliczenia do św. Kolegium Kardynalskiego. W zamiarach Ojca Świętego, dającego drugiego Kardynała Kościołowi Polskiemu, leżało przede wszystkim podkreślenie wobec całego świata znaczenia państwowego i kościelnego Polski, którą pragnie widzieć potężną i tak wzorowo urządzoną, iżby innym narodom była przykładem i przewodniczką. Tę ojcowską względem Polski życzliwość zaznaczył Ojciec święty także przez to, że Panu Prezydentowi, jako najdostojniejszej Głowie Państwa naszego, ku wielkiej mej radości, zlecić raczył wysoką funkcję nałożenia biretu kardynalskiego na historycznym Zamku Warszawskim. Znając te intencje Ojca Świętego, i z najgłębszego odczucia mej polskiej duszy, uważam swe powołanie do Najwyższego Senatu Kościoła Katolickiego za zrządzenie Opatrzności, nakładając na mnie obowiązek zupełnego poświęcenia się sprawom Kościoła i duszy Narodu ku jego szczęściu, oraz ku świetności i wielkości Państwa.
Druk: "Kurier Poznański", 258(1927), s. 4;
także: Dzieła, s. 180.