Poznań, dnia 26 czerwca 1937.
Pragnąc, by po wielkim Międzynarodowym Kongresie Chrystusa Króla pozostała w Poznaniu trwała pamiątka, która by nam i przyszłym pokoleniom przypominała szczytny obowiązek wytrwałego realizowania Królestwa Chrystusowego, ustanawiam w kolegiackim kościele św. Stanisława Biskupa i Męczennika wieczystą publiczną adorację Chrystusa utajonego w Przenajświętszej Hostii. W tym celu zarządzam, by w osobnej kaplicy wspomnianego kościoła farnego Przenajświętszy Sakrament był codziennie wystawiany w monstrancji od wczesnych godzin rannych do późnych godzin wieczornych i by w tym czasie wierni mieli każdej chwili dostęp do tejże kaplicy celem oddawania czci Utajonemu Królowi wieków. Skoro warunki na to pozwolą, rozciągnie się wystawienie i adorację eucharystyczną także na godziny nocne. Poświęcenia tej kaplicy i uroczystej inauguracji wieczystej adoracji dokonam w ramach Międzynarodowego Kongresu Chrystusa Króla dnia 27 czerwca br.
Wykonanie powyższego zarządzenia poruczam Przesławnej Kapitule Kolegiackiej św. Marii Magdaleny i Jej każdorazowemu Prałatowi Prepozytowi, rozporządzając, by we wszystkim sumiennie przestrzegano zarówno przepisów prawnych jak i liturgicznych.
Osobnym dekretem ustanawiam przy tymże kościele farnym Stowarzyszenie wieczystej adoracji i wspierania ubogich kościołów zafiliowane do Arcybractwa tejże nazwy w Rzymie.
Wyrażam gorące pragnienie, by ten przybytek eucharystyczny, otwarty w samym sercu Poznania, zaludniał się codziennie wierną gwardią Chrystusową, Niech tam wstępują wielebni kapłani po natchnienia apostolskie i ze wspaniałymi wielbieniami brewiarzowymi. Niech się tam w gorącej adoracji krzepią mocą Chrystusową członkowie trzecich zakonów, bractw, sodalicji, organizacji charytatywnych, stowarzyszeń Akcji Katolickiej. Niech u stóp Boskiego Mistrza często klęka promienna młodzież. Niech tam w sercu Zbawicielowym szuka pociechy i otuchy ten, co nieszczęśliwy, złamany, bezrobotny. A wśród hołdów składanych Chrystusowi niech sobie wszyscy to uświadomią, że bez życia eucharystycznego nie ma Królestwa bożego w duszach a bez Królestwa bożego w duszach nie zbudujemy Królestwa bożego w świecie. Eucharystia i życie nadprzyrodzone muszą być punktem wyjścia wielkich ruchów katolickich, tak jak są warunkiem i tajemnicą powodzenia ruszającej wyprawy Akcji Katolickiej.
Druk: "Miesięcznik Kościelny Archidiecezyj Gnieźnieńskiej i Poznańskiej" 7(1937), s. 236-237;
także: Dzieła, s. 591-592.