Poznań, Aula Uniewrsytetu Poznańskiego, dnia 18 kwietnia 1937.
Kochani Weterani!
Kto się z Wami spotyka, zadrgać musi i uczcić krew, która się za Polskę lała. Nie dla awantury poszliście w bój. Nie wiódł Was na wielkie orężne zmagania fatalizm ślepy. Mieliście świadomość swych nieprzedawnionych praw do Polski. Wierzyliście, że Jej spętanie i zhańbienie do gwałt i przekreślanie zamiarów Opatrzności. Postanowiliście oswobodzić duszę polską i uwolnić polskie ramię dla posłannictw z góry narodowi wyznaczonych. I tak dziejowym czynem bojowym z tylu innymi głośnymi i cichymi bohaterami swego pokolenia, przyczyniliście się do wskrzeszenia Polski i wytyczenia Jej granic, łącząc się twórczo z losami kraju, wrastając w Jego nowe życie i krwią gwarantując Jego przyszłość.
Witam Was, zebranych w imię polskiego oręża. Wielka Was tu gromadzi myśl. Niech Wam nic nie przysłoni bohaterskiej idei polskiego żołnierza i weterana. Dalej o Polskę walczcie, tępiąc to, co Jej grozi rozkładem i wywrotem. Choć dotknięci bezrobociem, chociaż trudami życia smagani, dochowajcie wierności polskim ideałom rycerskim. Nie czas na niekarność i wichrzenia, na rewolucyjne i anarchistyczne wybryki. Za wielką cenę i mimo jakichkolwiek przeciwności dokończyć musimy wewnętrznej odbudowy Ojczyzny. Nie zmarnujemy ofiarnej krwi bohaterów! Wsparci opieką Opatrzności Bożej zrealizujmy we wszystkich dziedzinach ideał nowoczesnej Polski.
Druk: "Jutro" 17/34(1937), s. 5, z dn. 25.IV.1937;
także: Dzieła, s. 581.