Opactwo Hautecombe, dnia 10 maja 1943.
Ekscelencjo,
Ze wzruszeniem przeczytałem piękną dedykację Waszej Ekscelencji wpisaną na początku zbioru wzniosłych poematów, które Pan mi przyjaźnie ofiarował. Po rozkoszowaniu się wiosennymi kantykami róży, Rodanu i winorośli, zasmakowałem patem w porywie mistycznym Pieśni narodu rozdartego. Jak jest ona znowu aktualna po 32 latach! Jak jest prawdziwa i żywa! Tak więc jeszcze raz ...
Sytuacja zmieni się wkrótce, radykalnie i na dobre. Niemniej jednak ta część natchnionej kantaty na trzy głosy pozostanie na zawsze w literaturze światowej i w skarbcu duchowym narodu umęczonego, jako klejnot najwyższej wartości.
Dziękuję Ekscelencji za ten podarunek oraz za uczucia serdeczne i wierne. Pozwoli Pan, że Mu podziękuję także za wyśpiewanie w tych natchnionych kantykach najszlachetniejszych poruszeń duszy wierzącej w obliczu świata, niestety, zbłąkanego w zgubnym odszczepieństwie.
Zechce Ekscelencja przyjąć najgłębsze wyrazy oddania.
Druk: "Wiadomości Polskiej Misji Katolickiej w Londynie" 15/16(1968);
także: Dzieła, s. 756.