Lourdes, 16 VI 1941.
W związku z pismem z 11 czerwca donoszę co następuje:
W rocie ślubowania, które złożyli polscy akademicy we Francji nieokupowanej dnia 12 czerwca, nie znajduję nic, co by w jakikolwiek sposób niezgodne było z suwerennością Rzeczypospolitej i z jej interesami oraz z honorem i powinnościami polskiego oficera. Cała treść ślubowania tchnie raczej duchem szczerej i ofiarnej służby ojczystej a zarazem jest wyrazem dążenia, by przyszłość Państwa polskiego ugruntowana została na zdrowych, wiecznych zasadach chrześcijańskich. Odpowiada to najaktualniejszym naszym tradycjom, wspaniałej rycerskiej przeszłości narodu i wielkim, rozległym posłannictwom nowej Polski.
Realizując konsekwentnie swe ślubowania, przysłużycie się wybitnie odbudowie Rzeczypospolitej, która z potopu wyłoni się młoda, twórcza, prężna, sprawiedliwa, atrakcyjna, bo wielka duchem, dostojna swą etyczną postawą, wyzwolona z tego dekadentyzmu, który spowodował! załamanie się Europy. Jesteście na dobrej drodze jako Polacy, jako akademicy, jako żołnierze.
Szczęść Warn Boże.
Druk: Kard. August Hlond, W służbie Boga i Ojczyzny. Wybór pism i przemówień 1922-1948,
red. S. Kosiński, Warszawa 1988, s. 179-180.