Poznań, dnia 30 kwietnia 1946.
Poznań żegnam bez lęku i troski. Natężenie jego życia kościelnego pobije rekordy przeszłości, nim jeszcze spalona katedra przyoblecze się w stylową szatę, nim urbanistyczny ład zagości w rozwalonym Chwaliszewie, nim stołecznym życiem zatętnią osmolone dymem gruzy miasta Przemysława. Was nie żegnam. Między nami nie ma dali. Wszędzie nas łączą Potulice i potulicki duch. W nim zawsze się odnajdziemy. Bądźcie tymi, którymi ślubowaliście być: wskazujcie drogi Boże pielgrzymstwu polskiemu. W pokorze i ofierze zupełnej, a nade wszystko w bezgranicznym umiłowaniu duszy polskiej służcie sprawie Królestwa Bożego tam, gdzie ojczyste tęsknoty toczą i łamią serca.
Druk: "Msza Święta" 3(1946), s. 16;
także: Dzieła, s. 826.