Poznań, dnia 19 lutego 1946.
Drogi Ojcze Przełożony!
Żeś pasterskie tęsknoty rozpostarł szeroko jak plemienne tułactwo i żeś synom swoim wykuwał serca zdolne ogarnąć najdalszą niedolę Narodu, wwijam Ci w srebrny wieniec kapłański purpurowy zadzierg wdzięczności i prymasowskiego uznania. W świecie nowych posłannictw polskich niech Twą zakonną gromadkę prowadzi na pokorny apostolski trud i na ofiarę całopalenia Królowa wszechświata o Niepokalanym Sercu a ramieniu wszechmocnym, która ściera bunt i pychę a budowniczym i bohaterom Królestwa bożego otwiera skarby łask. Ten, który oznajmił wam tajemnicę woli swojej, niech was ubłogosławi wszelkim błogosławieństwem duchownym darów niebieskich w Chrystusie.
Druk: Kronika Towarzystwa Chrystusowego d.W., Poznań rok 14, nr 3, s. 4.