Katolickie pojęcie małżeństwa i rodziny jest zawsze solą w oku wszelkiej maści liberałów i libertynów, ideologów lewicy. W II RP kościół w Polsce pod wodzą ks. kard. Augusta Hlonda zdecydowanie strawił czoło zakusom rządów pozostających pod wpływami masonerii, które forsowały wprowadzenie nowego prawa małżeńskiego dopuszczającego rozwody. Dzięki wielkiej mobilizacji całego Episkopatu i twardemu "non possumus" katolików udało się przed wojną obronić fundament Narodu, jakim jest trwała rodzina. Nie na długo. Zamach na świętość małżeństwa przeprowadzili natychmiast po zawłaszczeniu władzy, pod osłoną sowieckich bagnetów, komuniści, legalizując rozwody i kontrakty cywilne. Kościół nie poddał się dyktatowi, za jedno ze swych najważniejszych zadań uznał obronę katolickiego małżeństwa i rodziny.
Przemówienie ks. kard. Augusta Hlonda wygłoszone podczas akademii ku czci Świętej Rodziny, Poznań 15 stycznia 1935 r.
Znowu gromadzimy się tu przed obrazem Świętej Rodziny, by z Jej wezwaniem rozpocząć w nowym roku katolickie obchody, studia i działalność apostolską. I znowu ten pierwszy w roku występ poświęcony rodzinie, której obronę chrześcijaństwo prowadzi z nieugiętą konsekwencją w imię swego posłannictwa i dla ocalenia ludzkości. Walna akcja Kościoła w tym względzie wywalcza rodzinie coraz więcej uwagi i efektywnej opieki. Tylko Sowiety nie wybrnęły jeszcze ze swego negatywnego ustosunkowania się do rodziny. Gdzie indziej świat polityczny obmyśla i przeprowadza celowe zarządzenia i świadczące coraz dobitniej o trosce życia rodzinnego. Niejeden z takich faktów znamiennych zarejestrował rok ubiegły.
Mimo to w wielu najnowszych publikacjach o rodzinie pokutują jeszcze nagminnie poglądy będące wyrazem dekadentyzmu w tej dziedzinie. Całą tę literaturę, modną, miękką, pobłażliwą, cechuje wspólna tendencja dogadzania człowiekowi nowoczesnemu przez uwolnienie związku małżeńskiego od obowiązków, ciężarów i odpowiedzialności. Małżeństwo w tym pojęciu to sprawa osobista małżonków, tajemnica ich osobistego szczęścia. Jak sobie to szczęście urządzą i jak je przeżyją, to nikogo nie obchodzi i żadnym moralnym normom nie podlega. Jest więc takie małżeństwo, jako życie rodzinne, instytucją wygody, użycia, radości, bez funkcji społecznej, bez hipoteki na rzecz Państwa. Gdy się ten subiektywny motyw przyjemności w jednym związku wyczerpie, można go szukać w drugim, trzecim, bo od tego jest małżeństwo. Argumentem osobistego życia można według tej teorii uzasadnić każdy rozwód, każde skażenie małżeństwa, każde rozbicie życia rodzinnego, każdy nowy ślub cywilny po cywilnym rozwodzie itd.
Od tego ostro odcina się katolickie pojęcie rodziny. Bronimy stanowiska, że związek rodzinny w świetle prawa przyrodzonego obowiązuje do wybitnych funkcji społecznych i rządzi się nie jakąś subiektywną normą szczęścia, lecz wyraźnymi zasadami moralnymi. W świetle Objawienia zaś nabiera związek rodzinny szczególnej godności i obwarowany jest pod względem charakteru stałości, świętości i obowiązków przepisami, od których się małżonkowie pod żadnym pozorem uwolnić nie mogą. Tu rodzina nie jest beztroską i swobodną zabawą na łonie natury, lecz świętości, obowiązkiem, odpowiedzialnością, trudem. U uszanowaniu tej świętości, w ukochaniu tego obowiązku i trudu, w przejęciu się swą odpowiedzialnością, w ofiarnej dozgonnej służbie obu małżonków dla społecznych zadań rodziny widzi katolik swoje szczęście domowe. Tam egoizm, chęć użycia, ucieczka od obowiązku, odpowiedzialności i norm moralnych, tu opanowanie, ścisła zasada etyczna, radość życia, sumienie społeczne, poświęcenie dla Państwa. Taka jest zasadnicza różnica między rodziną w pojęciu wolnomyślnym a rodziną katolicką. Która jest zdrowsza? Która więcej społeczna i więcej państwowa?
Z mej praktyki pasterskiej mógłbym niejednym wstrząsającym przykładem dowieść, jaką gangreną na ciele Państwa jest małżeństwo obdarte z wszelkiej świętości i że ostatnią racją walki z rodziną katolicką i małżeństwem katolickim jest u jednym obniżenie poglądów moralnych, a u drugich sekciarską niechęć do Kościoła jako instytucji głoszącej Objawienie i prawo Boże.
Nowy rok ma podobno pozostać pamiętny w dziejach życia polskiego także przez nowe prawo małżeńskie. Jest ono konieczne jako wyraz unifikacji naszego ustawodawstwa. Wszyscy uświadamiamy sobie dziejową doniosłość przyszłego prawa jako jednego z najistotniejszych warunków naszego zdrowia i potęgi. Pragniemy, by Polska posiadała prawo małżeńskie najlepsze i najzupełniej uwzględniające godność i potrzeby nowoczesnego Państwa. Takim prawem nie może być ustawa wysnuta z bezpłodnych przesłanek przeżytego światopoglądu, lecz jedynie prawo oparte na prawidłach niestarzejącego się zakonu moralnego. Niech ono będzie takie, by w dziejach kultury polskiej było pomnikiem naszej woli do życia i naszej etyki. A co się tyczy nas, katolików, którzy obok odpowiedzialności, wynikającej z naszej ogromnej większości w Państwie, pretendujemy do tytułu najwierniejszych i najofiarniejszych obywateli, wyrażam wspólne oczekiwanie, że to nowe prawo, o ile się nas tyczyć będzie, uwzględni zasady naszego sumienia religijnego. Jest to i możliwe, i zgodne zarówno z dobrem, jak i z godnością Państwa, czego dowodem jest ustawodawstwo krajów o ustrojach najzupełniej totalnych i o rządach najbardziej zazdrosnych o prestiż państwowy. Takie prawo małżeńskie będzie obok dobrej Konstytucji bodaj czy nie najdonioślejszym czynnikiem wielkości Polski.
Z tą wiarą, z tymi nadziejami wchodzimy w ten nowy rok, w rok Rodziny polskie.
