Umiłowani Współbracia!
Kiedy w tym roku rozdzwonią się radośnie dzwony rezurekcyjne zwiastujące nam radość płynącą ze Zmartwychwstania Pańskiego, będzie to naprawdę radość szczególna. Od tysiąca to już bowiem lat przypominają one narodowi polskiemu fakt napełniający serca ludzkie otuchą i męstwem, o zwycięstwie życia nad śmiercią, Dobra nad złem, Chrystusa nad szatanem. Przypominają, że historia Chrystusa nie kończy się Krzyżem, że Zmartwychwstaniem i Wniebowstąpieniem.
Tysiąc to już lat mija w tym właśnie roku od chwili, kiedy naród polski przez ówczesnego swego władcę Mieszka i jego dwór został wszczepiony w życie żywego Chrystusa, w Jego śmierć i w Jego Zmartwychwstanie. Stało się to mocą chrztu świętego przyjętego w imię Trójcy Przenajświętszej - Ojca, Syna i Ducha. Od tej pory naród ten żyje już nie tylko dla doczesności, ale i dla wieczności, dla Boga.
Naród nasz przeżywał różne chwile w ciągu minionego tysiąclecia. Mogą nam różni różne rzeczy zarzucać. Mogą wyliczać wiele naszych błędów i wad. Nikt jednak nie może nam zarzucić, że jako naród zdradziliśmy Chrystusa. Mimo liczne swoje słabości ten naród trwał przy Chrystusie Ukrzyżowanym i przy Chrystusie Zmartwychwstałym. Razem z Nim radował się i razem z Nim cierpiał. I ostatecznie zawsze ze swym Panem i Mistrzem zwyciężał.
Kiedy zabrakło chleba dla jego dzieci na ziemi polskiej, nasi wychodźcy zabierali ze sobą do obcych krajów nie tylko zdolne ręce do pracy. Zabierali stąd przede wszystkim swą miłość i przywiązanie do Chrystusa i Jego Matki, naszej Królowej.
Dziś w to wielkie święto obchodzone uroczyście od tysiąca lat na polskiej ziemi, cały naród staje przy Chrystusie, i to zarówno w kraju jak i poza granicami Polski. Pragnie zamanifestować na nowo swą miłość i przywiązanie do Zbawiciela, by od Niego zaczerpnąć siły i mocy do dalszej walki o życie wierne Bogu i Ewangelii.
Od tysiąca lat naród polski wszczepiony w Chrystusa wyrzeka się ducha złego, pożądliwości, pychy i wszystkich .jego spraw. Wyznaje odważnie wiarę w Boga Ojca, w Jego Syna i w Ducha Świętego. [s. I]
Przyrzeka żyć zgodnie z przykazaniami Bożymi, aby osiągnąć szczęście wieczne.
W Wielką Sobotę odnowimy wszyscy uroczyście przyrzeczenie chrztu świętego. Wyrzekniemy się na nowo grzechu. Przyrzekniemy wiernie kroczyć za Chrystusem.
14 kwietnia razem z całym narodem będziemy dziękować we wszystkich kościołach w Polsce uroczystym nabożeństwem dziękczynnym za tysiąc lat życia narodu w Chrystusie. W piątek 15 kwietnia w prastarym Gnieźnie odbędzie się dzień modlitw przy udziale całego Episkopatu Polski w intencji Polonii świata. Wielu Chrystusowców weźmie w nim udział. W tym dniu zaprą szam Was wszystkich do łączenia się w duchu i do modlitw w intencji naszych braci za granicą.
W tym Roku Milenijnym przybędzie do Polski wiele pielgrzymek naszych rodaków, by tu ożywić swoją wiarę i przywiązanie do Chrys tusa i Ojczyzny. Na czele niektórych pielgrzymek będą stali nasi kapłani, pracujący w różnych częściach świata.
W tym to tak nadzwyczajnym roku, w ten poranek Zmartwychwstania, łączę się z Wami wszystkimi, rozrzuconymi po różnych placówkach, gdzie z woli Bożej pełnicie swoje posłannictwo. Dziękuję Wam za Waszą pracę, ofiarę i poświęcenie. Wiem, że Wasza praca jest trudna i wymaga od Was wiele ofiary i samozaparcia. W imieniu Matki - Towarzystwa, jak również w imieniu własnym dziękuję Wam za wszystko bardzo serdecznie. Niech Chrystus Zmartwychwstały, dla którego trudzicie się, stokrotnie wynagrodzi Wam każdy Wasz trud, każdą ofiarę.
Wszczepieni w Chrystusa poprzez chrzest i naznaczeni znakiem Jego szczególnego wybraństwa, dochowujmy wiernie swoich przyrzeczeń danych Bogu. Umierajmy ciągle grzechowi. Odradzajmy się wciąż na nowo, przyoblekając się w nowego człowieka na wzór Chrystusa. Żyjmy ciągle Jego łaską, powstając ustawicznie ze śmierci do życia. Żyjmy w serdecznej przyjaźni z naszym Boskim Mistrzem. Umiłujmy jeszcze więcej Chrystusa i Jego dzieło oraz nasze powołanie misyjne. W blaskach poranka wielkanocnego, opromienionego naszym Milenium, w imieniu naszej rodziny zakonnej składam naszym kapłanom, braciom i klerykom szczerze ze serca płynące życzenia. [s. II]
Pokój Wam, Bracia Umiłowani! Niech pokój zagości w sercach Waszych, pokój prawdziwy, bo Chrystusowy. Pokój płynący ze świadomości wiernej służby Jemu, z przynależenia do Niego. Niech Chrystus sprawi, byście tam, gdzie jesteście, w duchu Jego pokoju i Jego miłości realizowali coraz bardziej życzenie Jego Serca: „abyście jedno byli”. W dniu tym Was wszystkich, Wasze troski i radości złożę u stóp Chrystusa Zmartwychwstałego, szczególnie w czasie Najświętszej Ofiary.
Niech Królowa Polski, Matka Zmartwychwstałego, błogosławi wszystkim Waszym poczynaniom.
Poznań, 2 kwietnia 1966
Ks. Ignacy Posadzy T.Chr. [s. III]
Druk: „Informator Towarzystwa Chrystusowego dla Wychodźców” 4(1966), s. I-III,
Archiwum Towarzystwa Chrystusowego w Poznaniu, syg. KR II,10.
