Jednako się nam życie doczesne układa,
Od kolebki już mamy liczone godziny.
Często gdy w jednym domu odprawiają chrzciny,
Majestat śmierci wchodzi do domu sąsiada...
Śmierć pełznie cicho, zwolna lub jak piorun spada
I tam gdzie starość mieszka, i gdzie narodziny.
Wszyscyśmy z jednej wszakże ulepieni gliny,
Z tej, którą na proch zetrze śmierci ręka blada.
Od wschodu do zachodu przestrzeń niedaleka,
Śmierć przyjdzie i ogarnie każdego człowieka,
Serce, niby zepsuty zegar bić przestanie.
Lecz nie straszną dla tego jest śmierci konieczność
Kto wie, że niesie ona święte zmartwychwstanie,
Że życie jest złudzeniem, a prawdą jest wieczność.
I. P.
Druk: „Przewodnik Katolicki” 33(1928), s. 480.
