Czcigodny Sługa Boży kard. August Hlond
(1881-1948)kardynał; w latach 1926-1948;
Prymas Polski
Założyciel Towarzystwa Chrystusowego; salezjanin
1933-1939
Przemówienie do nowicjuszów Towarzystwa Chrystusowego w Potulicach.
Styczeń 1935.
Jestem szczęśliwy, że spotkałem się z wami w tej kaplicy, w której łączycie się z Bogiem w modlitwie. Tu chcę wam powiedzieć kilka słów zachęty. Gdziekolwiek jestem za granicą, sprawa waszej pracy staje przede mną. Wszędzie pytają mnie o wasze Towarzystwo, o jego rozwój i kiedy zacznie wysyłać swoich kapłanów. Wszędzie zapewniam o rozwoju, ale z wysyłką się nie spieszę. Muszę się wpierw znakomicie przygotować. Chcę, by pierwiastek świętości zakorzenił się jak najgłębiej w ich duszach. Zależy mi na tym, aby wszystko szło bardzo głęboko.
Bóg czuwa nad Towarzystwem dając dwojakie łaski: jedne dla całości zgromadzenia, aby ono było wierne swemu powołaniu; drugie łaski osobiste, aby każdy w tym zgromadzeniu spełniał swe zadania. Dlatego módlcie się gorąco, abyście pojęli swe powołanie.
Każde Zgromadzenie w swoich początkach przeżywa okres pierwszych bohaterskich zapałów. W tych czasach rodzą się męczennicy idei. Pierwsze lata to okres najobfitszych łask Bożych. Wy korzystacie z tych łask. Następne pokolenia już tych łask w takiej obfitości nie zaznają. Starajcie się je zużytkować i uświęcić się. Jesteście nadzieją Kościoła, emigracji i całego narodu. Gdybyście zawiedli pokładane nadzieje, byłaby to dziejowa kompromitacja, trudna do naprawy.
Ilekroć jestem u Ojca św., zawsze pyta mnie o Wasze Towarzystwo, o jego rozwój liczebny, o jego wartości i rozpęd duchowy. Trzeba zatem twardo stanąć pośród rozłogów duszy własnej, z całą powagą myślącego człowieka, rozejrzeć się wokoło, a potem orać i siejbę duchową uprawiać, boć dżdżu łaski, tej niebieskiej rosy - wam nie brak. Chrystus nowych wciąż synów wybiera i śle w tę potulicką stronę, a oni silni, tędzy świętą żądzą dokonać muszą wielkich przemian ku własnemu szczęściu i drugich, tych, co na obcej glebie tułaczej trawi los.
Trzeba, byście wyrośli na dzielny, nieugięty huf, bo czeka was nie pasmo ułudnych miraży, ale trud żołnierki świętej, ofiarnej wojaczki, tej, która wahania nie dopuszcza.
Ofiara. Jeśli tę zrozumieliście, zrozumieliście cel waszej Golgoty, ku której wiedzie was dłoń Opatrzności na skonanie i moment Zmartwychwstania. Potem padnie rozkaz i wichrem polecicie na posterunki męczeństwa, na placówki zwycięstwa. A potem znów rozkaz - raport przed Chrystusem w wieczności - raport pokory i chwały.
Druk: Kard. August Hlond, W służbie Boga i Ojczyzny. Wybór pism i przemówień 1922-1948,
red. S. Kosiński, Warszawa 1988, s. 110-111;
także: Dzieła, s. 463-464.