Czcigodny Sługa Boży ks. Ignacy Posadzy
(1898-1984)Współzałożyciel
i długoletni Przełożony Generalny Towarzystwa Chrystusowego;
Założyciel Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla; pisarz; podróżnik
Inne
W służbie Bożego Serca.
Pliki do pobrania
Drodzy Współbracia!
1900-tny jubileusz odkupienia rodzaju ludzkiego zapowiedział wielki papież Leon XIII w roku 1899 pamiętną encykliką „Annum sacrum”. W tej encyklice wzywa wiernych do przyłączenia się do aktu Najwyższe go Pasterza, poświęcającego na progu XX wieku całą ludzkość Najśw. Sercu Bożemu.
Porywające nadzieją zwycięstwa słowa Najwyższego Pasterza dusz zawarte w tej encyklice stały się dewizą wieku. Nie dziw przeto, że Towarzystwo nasze od zarania swego istnienia sercem i duszą przywarło do Bożego Serca. Kult Najśw. Serca zabłysnął jak lśniąca gwiazda na widnokręgu młodego zgromadzenia. Rozwijało się ono pod szczególniejszą opieką Serca Bożego, a wszyscy jego członkowie postępowali w życiu duchowym w orbicie przemożnych jego wpływów.
U progu swego istnienia Towarzystwo poświęciło się w sposób uroczysty Najśw. Sercu Jezusowemu, powierzając Mu swoje losy, swoją przyszłość. Pierwsi Chrystusowcy z rozrzewnieniem wspominają te chwile, kiedy 17.X.1932 r. w sali nowicjackiej urządzonej na pierwszym piętrze dawnego pałacu hr. Potulickiej, klęczeli u stóp obrazu Najśw. Serca. Wszystkie serca płonęły, gdy młodziutkie Towarzystwo oddawało siebie, życie członków i całą ich przyszłość działalność na służbę tegoż Boskiego Serca. „Poświęcamy i oddajemy Ci się, Boski Zbawicielu, z całą ufnością, błagając Cię, abyś nam błogosławił we wszystkich sprawach naszych”. Na sali panowała temperatura Wieczernika.
W każdy pierwszy piątek miesiąca Towarzystwo odnawiało to poświęcenie. Z każdym rokiem rocznica odnowienia była obchodzona coraz uroczyściej.
Z szczególnym pietyzmem staraliśmy się obchodzić święto Najśw. Serca Jezusowego w oktawie Bożego Ciała. Wszyscy wysilali się, by te mu świętu i procesji urządzanej w parku potulickim nadać jak najuroczystszy charakter. Żarliwość, zdolności artystyczne, podniosłe śpiewy, wszystko rywalizowało z sobą w uczczeniu Bożego Serca. Wytwarzał się wtedy taki nastrój, takie napięcie pobożnych uczuć, że mimo woli chwytało to za serca obecnych. Toteż kiedy krótko przed wojną przedstawiciele Polonii z licznych krajów europejskich i zamorskich uczestniczyli w tej procesji, wynieśli oni z tej uroczystości - jak sami o tym mówili - niezatarte wrażenie. [s. II]
W czasie ponurych dni okupacji, w czasie tego kompletnego rozproszenia Towarzystwa, nabożeństwo do Serca Bożego było źródłem naszej mocy i prawdziwego optymizmu.
Po wojnie kiedy Towarzystwo podjęło działalność duszpasterską na Ziemiach Zachodnich, Najświętsze Serce stało się głównym źródłem gorliwości apostolskiej naszych młodych duszpasterzy. Po dziś dzień to nabożeństwo obok nabożeństwa do Matki Najświętszej jest ostoją życia duchowego Towarzystwa.
Uroczystość Najśw. Serca Jezusa jaka przypada w tym miesiącu niech będzie okazją odnowienia Jego kultu w całym Towarzystwie i we wszystkich jego członkach.
Tego roku mija bowiem 300 lat od ostatniego objawienia jakie otrzymała św.Małgorzata w czasie oktawy Bożego Ciała, w którym Boski Mistrz domagał się ustanowienia liturgicznego święta ku czci Jego Najświętszego Serca.
Lecz dopiero w sto lat później Stolica św. uznała posłannictwo św. Małgorzaty. Decydujący na to wpływ miał memoriał polskich biskupów. Memoriał ten, według opinii teologów, odznacza się pod względem treści teologicznej i ścisłości argumentacji wysoką klasą, ówczesny papież Klemens XIII zgodził się na obchód liturgicznego święta ku czci Najśw. Serca Jezusa na terenie Polski. Pius IX rozciągnął je w 1856 r. na cały Kościół. Za Piusa XI święto to zostało podniesione do rangi największych.
W tym roku mija 200 lat od słynnego memoriału biskupów polskich i otrzymanej przez nich oficjalnej aprobaty Kościoła na osobną Mszę św. i officium brewiarzowe o Najśw.Sercu Jezusa.
Tę wielką rocznicę ustanowienia święta Najśw. Serca Jezusowego przypomina nam w Liście apostolskim z dnia 6 lutego b.r. Paweł VI. Życzeniem Ojca św. jest, aby obchodzono je w całym Kościele w tym roku jak najuroczyściej.
Mamy być heroldami Bożego Serca. Mamy to nabożeństwo rozwieźć po wszystkich stronach świata. Z obrazem Serca Bożego i z obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej przestępować będziemy każdy polski próg. Wielkie zadanie, wielkie posłannictwo. Chcąc jednak być heroldem, głosicielem tego nabożeństwa, trzeba wpierw w sobie rozpalić wielki ogień miłości ku Bożemu Sercu. Kto wpierw sam nie zapłonie, ten innych nie rozpali. „Qui non ardet non incendit”.
X. Posadzy T.Chr.
Puszczykowo, 1 czerwca 1965 r. [s. II]
Druk: „Informator Towarzystwa Chrystusowego dla Wychodźców” 6(1965), s. I-II,
Archiwum Towarzystwa Chrystusowego w Poznaniu, syg. KR II,9.