Czcigodny Sługa Boży ks. Ignacy Posadzy
(1898-1984)Współzałożyciel
i długoletni Przełożony Generalny Towarzystwa Chrystusowego;
Założyciel Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla; pisarz; podróżnik
PK
W służbie polskiego wychodźstwa.
Wielkim problemem w czasach porozbiorowych oraz w latach międzywojennych była masowa emigracja Polaków za granicę Tragedie tych ludzi miał na myśli Kardynał August Hlond, kiedy mówił o genezie polskiego wychodźstwa: „Z dziejowego bólu polskiego zrodziło się wychodźstwo i powstały nasze mniejszości za granicą”.
Ks. Kardynał czynił wszystko, by uwrażliwić społeczeństwo na niebezpieczeństwa grożące tym, którzy dla chleba opuścili kraj rodzinny Jego przemówienia oraz liczne odezwy miały na celu niesienie pomocy naszym rodakom za granicą. W jednej z odezw wydanej w roku 1932 czytamy: „Nikt nie może być obojętnym na to, że czwarta część narodu żyje wśród obcych, w trudnych i nienormalnych warunkach. wydana częstokroć na wyzysk i nędzę narażona na wynarodowienie i zdziczenie. Załamują się tam i przepadają dusze polskie, pogrążone w opuszczeniu i bezradności. Z dnia na dzień kurczy się polskość na obczyźnie i mnożą się polskie klęski Gwałtownie wzmaga się kryzys dusz polskich poza krajem Ratować braci na wychodźstwie to święty obowiązek katolicki i polski”.
Dla niesienia pomocy wychodźcom polskim Ks. Kardynał utworzył dwa nowe polskie dzieła: "Opiekę Polską nad Rodakami na Obczyźnie” oraz „Towarzystwo Chrystusowe dla Wychodźców”.
OPIEKA POLSKA to Stowarzyszenie powstałe w r. 1926. miało na celu nawiązywanie do tych wszystkich czynników. które najmocniej łączą emigrację z krajem rodzinnym, a więc zwyczaje ojczyste, uczucia narodowe i religijne Jednak pełny rozwój „Opieki” rozpoczął się w r. 1929. kiedy protektorat objął nad nią Kardynał Hlond Dzięki sprężystej organizacji oraz współpracy p Anny Smoczyńskiej, Sekretarza Generalnego. „Opieka” rozwinęła swą działalność na terenie całego kraju. Powstały trzy główne okręgi: zachodni, z siedzibą Zarządu Głównego w Poznaniu; środkowy w Warszawie i południowy we Lwowie. W wielu miastach powiatowych otwarto oddziały lokalne.
W ciągu 13 lat swego istnienia przed wojną "Opieka” spełniała dwa zadania. Jedno - to udzielanie pomocy wyjeżdżającym do pracy za granicę oraz już przebywającym na emigracji; drugie zadanie - to utrzymywanie łączności między wychodźstwem a krajem. W ten sposób „Opieka” stała się więzią łączącą emigrantów polskich rozsianych po wszystkich lądach świata z ziemią ojczystą. Do blisko 50 krajów wychodziły z magazynów „Opieki” paczki z książkami i czasopismami, a w okresie Bożego Narodzenia z opłatkiem oraz życzeniami Prymasa Polski.
Z zagranicy napływało tysiące listów, w których nasi rodacy dziękowali za wszystkie przesyłki, dowody okazanej im życzliwości. Wyrażali swą radość z tego, że daleka Ojczyzna o nich pamięta II wojna światowa zakończyła owocną działalność „Opieki”.
TOWARZYSTWO CHRYSTUSOWE dla Polonii Zagranicznej natomiast, drugie wielkie dzieło Prymasa, powołane z myślą o opiece duszpasterskiej nad emigracją polską, przetrwało burzliwy okres wojny. Po wojnie zaś wystartowało na nowo. rozwijając w polni powierzone sobie posłannictwo. W r. 1950 Stolica Święta Decrelum Laudis zatwierdza Ustawy Towarzystwa na okres 7 lat, a w r. 1964 dokonuje ostatecznego zatwierdzenia.
Obecnie 114 Chrystusowców pracuje na 75 placówkach duszpasterskich w 12 krajach Europy, obu Ameryk. Nowej Zelandii i Australii, a w kraju w 39 domach bądź placówkach czynnych jest 114 kapłanów. Ponad 70 kleryków i nowicjuszy przygotowuje się do przyszłej pracy wśród Polonii. W szeregach Towarzystwa znajduje się również 56 braci.
Ciekawe są wskazania Ks. Kardynała odnoszące się do pracy wśród wychodźców, zamieszczone w Ustawach Towarzystwa Chrystusowego. Podkreśla on bezwzględny obowiązek całkowitego zaangażowania się w pracę wychodźczą: „Aby się nie sprzeniewierzać posłannictwu, do którego Opatrzność głosem Ojca św. Piusa XI powołała nowe Towarzystwo. bez wyraźnego zlecenia Stolicy Apostolskiej nie będzie się ono podejmowało żadnych innych zadań, a natomiast skieruje wszelkie energie i wysiłki ku misji wychodźczej, którą członkowie będą podejmowali jako swoje szczytne powołanie oraz jako drogę swego uświęcenia i zbawienia wiecznego”.
Ks. Kardynał należał do tych niezwykłych ludzi. którzy posiadali wyjątkową równowagę idei i myśli Panowała w nim harmonia między powszechnością katolicyzmu a miłością własnej Ojczyzny, miłością Polaków w kraju i tych za granicami. Stąd potrafił On przekazać swym Chrystusowcom trafne rozwiązanie dwóch kluczowych problemów w pracy na wychodźstwie: narodowościowego i duszpasterskiego.
Kardynał przestrzegał przed wybujałym nacjonalizmem zamieszczając w Ustawach Towarzystwa następującą wskazówkę: „Członkowie Towarzystwa wystrzegać się będą przesadnego nacjonalizmu, który pod pozorem opieki nad ludem podnieca do niezgody i nienawiści”.
Chrystusowcy nie tylko pracują wśród Polaków za granicą, lecz wspierają ich również swoją modlitwą. We wszystkich domach Towarzystwa w kraju i za granicą odmawia się codziennie tę modlitwę: Panie Jezu, Pasterzu nasz, który przyszedłeś szukać i zbawiać wszystkich zaginionych, zlituj się nad braćmi naszymi za granicą. Daj im odczuć głód Słowa Bożego oraz pragnienie życia w Tobie; i oni bowiem są Twoim ludem i niech Twoimi zostaną na wieki. Pozwól nam pójść do nich, rozbudzić w nich wiarę ojców i zgromadzić z wszystkich krańców ziemi w Domu Ojca. Spraw też Panie, by braciom naszym za granicą nie zabrakło dobrych pasterzy, gotowych nieustannie szukać zaginionych owiec. Tym zaś, którzy już są stróżami Twej owczarni, daj siłę znosić ciężar dnia i spiekoty. Matko Jezusa, Królowo Polonii Zagranicznej i wszyscy Święci, Polski Patronowie, wstawiajcie się przed Panem za nami i za braćmi naszymi.
X P. [s. 501]
Druk: „Przewodnik Katolicki” 45(1975), s. 501.