Czcigodny Sługa Boży ks. Ignacy Posadzy
(1898-1984)Współzałożyciel
i długoletni Przełożony Generalny Towarzystwa Chrystusowego;
Założyciel Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Chrystusa Króla; pisarz; podróżnik
PK
Żył w wierze. Ś.p. ks. Bronisław Bryja T.Chr.
30.X.1969 zmarł w Poznaniu w wieku 40 lat ks. Bronisław Bryja, Wikariusz Generalny Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej. Przez tę śmierć Towarzystwo Chrystusowe oraz Polonia Zagraniczna poniosły wyjątkową stratę. Zmarły należał bowiem do czołowych członków Zgromadzenia oraz wybitnych znawców zagadnień polskiego wychodźstwa. Młody licealista, syn ziemi żywieckiej, znakomity harcerz w stopniu „Harcerza Orlego”, dowiaduje się o braku duszpasterzy wśród Polaków za granicą. Sprawa ta od razu go fascynuje. Posłuszny powołaniu, wstępuje w roku 1949 do zgromadzenia, które ma na celu przygotowanie duszpasterzy dla naszych rodaków za granicą.
Po odbyciu nowicjatu i złożeniu profesji, studiuje filozofię i teologię w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa w Poznaniu. Święcenia kapłańskie otrzymuje 6.VI.1954. Po święceniach pełni obowiązki asystenta kleryków. Od roku 1957 odbywa studia specjalistyczne na Wydziale Teologii na Katolickim Uniwersytecie w Lublinie. Pięć lat później otrzymuje promocję doktorską. Po powrocie do Poznania obejmuje wykłady dogmatyki w Wyższym Seminarium Towarzystwa. W roku 1963 Kapituła zakonna wybiera go Wikariuszem Generalnym. Funkcję tę obok dotychczasowych wykładów pełni aż do swojej śmierci. Odszedł w pełni sił. Odszedł w samo południe, kiedy słońce jego życia stanęło zaledwie w zenicie. Odszedł, kiedy, rozumując po ludzku, mógł tyle zdziałać dla Kościoła, dla Zgromadzenia, dla Polonii zagranicznej. Błysnął jak gwiazda na firmamencie swojej rodziny zakonnej. Pozostawił po sobie smugę jasnego światła i najserdeczniejsze wspomnienia.
Jako profesor w swoich wykładach często nawiązywał do cnoty wiary. Mówiąc o wierze, podkreślał, że wiara to dobrowolne i świadome opowiedzenie się po stronie Boga. To przyjęcie wszystkich konsekwencji, jakie wynikają z nauki i czynów Jezusa Chrystusa. To pełne zaangażowanie się w Jego sprawę - całym swoim życiem. Podkreślał w wierze czynnik woli. Mawiał, że wiara kosztuje, że trzeba ją codziennie na nowo zdobywać w walce i trudzie.
Tak mawiał, tak też postępował. Jego wiara była prosta, czynna, dynamiczna. Ta wiara sprawiała, że wszystko u niego było skąpane w nadprzyrodzoności. Ta wiara uskrzydlała jego kroki, napełniała jego serce pokojem i radością. Z dumą mógł za św. Pawłem powtórzyć: „Żyję w wierze Syna Bożego, który umiłował mnie i wydał sam siebie za mnie” (Gal. 2,20).
W duchu wiary pracuje nieustannie nad uszlachetnianiem swego człowieczeństwa. Starał się o wyrobienie silnego i szlachetnego charakteru. Zdobył sobie z czasem wyjątkową kulturę duchową. Posiadał wyjątkowy dar sympatii i tą sympatią obdarzał wszystkich, których spotykał na drodze swego życia.
Płynęła w jego żyłach młodzieńcza, polska krew. Otóż tę wrzącą krew, to wszystkimi pulsami tętniące ciało poddał swemu duchowi, a ducha swego poddał Bogu. Sport był nadal jego pasją. Będąc członkiem Klubu Wysokogórskiego, przemierzył Tatry wszerz i wzdłuż. Był zapalonym narciarzem, świetnym siatkarzem. Sport uprawiał jednak w tym celu, by zdobyć tę sztukę iście królewską, jaką jest silna wola. Ale wolę tę poddał całkowicie Bogu.
I tak stworzył harmonię między ciałem a duchem, harmonię, która przeniknięta łaską nazywa się świętością.
Rozumiał dobrze, że Jezus Chrystus to idealny model i nieomylny drogowskaz do ukształtowania pełnej osobowości. Dlatego ta jego bezustanna troska o odtwarzanie w sobie rysów Chrystusa, wedle słów Apostoła: „Dzieci moje, oto ponownie was w bólach rodzę, aż Chrystus ukształtuje się w was” (Gal. 4,19).
Z wiarą spoglądał na swoje wybraństwo zakonne. Podkreślał, że Kościół bez zakonów nie byłby pełnym Kościołem. Że życie zakonne jest znakiem, które może skutecznie pociągnąć do Chrystusa. Że zakonnik winien być żywą apologią chrześcijaństwa.
Z religijną czcią odnosił się do swego posłannictwa kapłańskiego. W jednej z konferencji w czasie dnia skupienia powiedział: „Wśród tych, którzy powinni uwierzyć w sakramentalny charakter kapłaństwa, winien się znaleźć przede wszystkim sam kapłan. Wiara powinna mu uzmysłowić nieskończone miłosierdzie Boże, dzięki któremu Bóg wezwał go do takiej godności”.
Mówił nam kapelan szpitala, że chorzy w czasie pobytu ks. Bryi w szpitalu dopytywali się, kiedy „ten świątobliwy kapłan” będzie celebrował. Chcieli uczestniczyć w jego Mszy świętej. Jego heroiczny duch wiary ujawnił się zwłaszcza [s. 460] w chorobie. Trzy lata temu zaznaczyły się pierwsze objawy chorobowe. Profesor - urolog wyrokuje: „Choroba nieuleczalna. Po ludzku mówiąc. zakończyć się musi śmiercią”. Jak zareaguje na to ten młody jeszcze kapłan, kochający dar życia, liczący wówczas zaledwie 37 lat? Jaka będzie jego odpowiedź? Pewnego razu w czasie rozmowy wyraziłem mu swoje współczucie, a równocześnie podziw dla jego postawy.
„Przyznam się - odpowiedział - z początku było mi ciężko pogodzić się. Żal mi było matki. W końcu jednak powziąłem decyzję. Zgodziłem się przyjąć wszystko, co Bóg postanowi. Od tej chwili nie mam żadnych wątpliwości. Jestem spokojny, jestem gotów na wszystko”. Mówi teologia, że takie bezwarunkowe zdanie się na Boga jest wyrazem heroicznej miłości. W ten sposób człowiek jak najdoskonalej sławi Boga w Jego mocy, w Jego mądrości i miłości. Obok tej prostej a zarazem dynamicznej wiary ks. Bronisław posiadał w wysokim stopniu ducha ofiary. W ofiarnej służbie dla Chrystusa i Polonii dosłownie spalał siły i życie swoje. Jako profesor nie opuścił żadnego wykładu. Już ciężko chory zwłóczył się z łóżka, by udać się do sali wykładowej.
Również i urząd Wikariusza Generalnego pełnił z gorliwością i poświęceniem. Mimo choroby nie skarżył się nigdy na nadmiar pracy. Jego pracowitość i duch ofiary okazały się zwłaszcza w czasie przygotowania ostatniej Kapituły Na nim spoczął cały ciężar pracy. On był duszą, nie tylko Komisji Głównej, ale również innych Komisji, które miały za zadanie przygotowanie poszczególnych projektów Ustaw. Na wiosnę tego roku Przełożony Generalny wyraził życzenie, by udał się do Rzymu, gdzie miała się odbyć konferencja w Centrali Duszpasterstwa Polskiego za granicą. Ks. Bronisław nie zawahał się na chwilę. Pojechał, choć lekarze niechętnie wyrazili zgodę na tę uciążliwą podróż. W lipcu rozpoczyna się Kapituła Generalna. Jej pierwszym zadaniem był wybór nowego Prze łożonego Generalnego. Już pierwsze głosowanie potwierdza sumę zaufania, którym się cieszy dotychczasowy Wikariusz. Olbrzymia większość uczestników oddaje mu swe glosy. Ks. Bronisław zostaje wybrany Generałem. Wyboru jednak nie przyjmuje, tłumacząc swoją odmowę chorobą. Przyjmuje natomiast ponownie urząd Wikariusza Generalnego.
Ks. Bronisław wiedział skąd czerpać moc wiary i ducha ofiary. W kaplicy na klęczkach odbywał swoje spotkania i dialogi z Chrystusem Eucharystycznym. Żył Eucharystią. Lubił się modlić. Modlił się często słowami psalmisty, słowami, które umieścił na swoim obrazku prymicyjnym: „O Panie, Bogiem moim jesteś, ja nieustannie Ciebie szukam, za Tobą tęskni dusza moja...” (Ps. 62,2).
Miał gorące nabożeństwo do Matki Bożej. Ona była chyba Mistrzynią jego głębokiego życia wewnętrznego. Ona była mu Matką i oparciem w przełomowych chwilach życia.
Wielkość jego ducha wiary i ofiary ujawnia się w czasie ostatniego pobytu w szpitalu. Zdaje sobie jasno sprawę z swego ciężkiego stanu. A jednak nie prosi o modlitwę w intencji wyzdrowienia. Do ostatniej chwili podtrzymuje swoją decyzję zupełnego zdania się na Boga.
Odwiedziłem go w przeddzień śmierci. Rozmawialiśmy krótko, bo był bardzo osłabiony. Ostatnie jego słowa, które usłyszałem, były: „Wola Boża”. Pożegnaliśmy się czule. Ze czcią ucałowałem jego spocone ręce, te ręce, które tak się spracowały dla Chrystusa, dla sprawy Towarzystwa, dla Polonii. Nazajutrz nastąpił zgon. Krótko po jego śmierci jeden z teologów poznańskich powiedział nam: „Patrząc z bliska na życie ks. Bryi, jestem przekonany o heroiczności jego cnót”.
Ks. Bronisław wierzył, że po kamienistej drodze życia czeka go najlepszy Ojciec, który będzie nagrodą jego bardzo wielką.
Toteż przy jego trumnie nie było tradycyjnych kirem pokrytych świec. Na jego ciało rzucał swój blask paschał wielkanocny, symbol zmartwychwstania. To przecież my umieramy, a on żyje. Żyje życiem, które już nigdy nie przeminie: „Jam jest Zmartwychwstanie i Żywot. Kto we Mnie wierzy, choćby umarł, żyć będzie” (Jan 11,25).
ks. Ignacy Posadzy T.Chr. [s. 461]
Druk: „Przewodnik Katolicki” 51(1969), s. 460-461.