Ośrodek Postulatorski Chrystusowców
kl. Józef Miękus

kl. Józef Miękus

(1912-1937)
chrystusowiec;
wstąpił do Towarzystwa w 1932;
pierwszy kronikarz w Potulicach
studiował w Rzymie

wstep

Przedmowa


Jeżeli życie katolickie, wchłaniając w siebie nowoczesność i tę nowoczesność prześwietlając do głębi Chrystusów ością, wydaje przepiękne i oryginalne formy życia jednostkowego i społecznego, to rzadko można spotkać wśród tych naprawdę kipiących życiem zjawisk zrzeszenie katolickie tak młode i tak pełne słonecznego entuzjazmu, jak Seminarium Zagraniczne w Potulicach, albo raczej "Towarzystwo Chrystusowe dla Wychodźców".

Stworzone dla jednego, ściśle określonego celu, wnet w bujnej swej żywotności wyłania ze siebie nowe możliwości, napełnia hieratyczne formy życia religijnego taką młodością i radością, że ze wszystkich dróg świata już kroczą ku niemu coraz nowe zadania.

Zgromadzenie czysto-polskie, wyrosłe na polskim gruncie, z polskiego ducha. Nic dziwnego, że żywiołowo zwróciły się ku niemu sympatie całego społeczeństwa.

Zgromadzenie składające się prawie z samych młodych ludzi, którzy przynieśli tu swoją czystość, nieskalaną jeszcze brudem świata, swój zapał, rozmach do wielkich przedsięwzięć, niestępioną wrażliwość, niezadeptane przez nieszczęście zaufanie do świata...

I oto zgromadzenie ludzi młodych, prawdziwych podchorążych Bożych w tej najradośniejszej z podchorążówek przygotowuje się do wielkich wypraw w nieznane kraje, do trudów, do poświęceń, do służby Bożej. Ten ładunek entuzjazmu jest tak wielki, że z pomocą Bożą rozsadzi może po drodze niejedno zastarzałe posępne zło.

Wśród nich - młodziutki podchorąży, któremu danym było zbyt prędko zejść z pola. Kleryk Józef Miękus... Przeszedł przez życie powstającego Towarzystwa, jak smuga jasności, zostawiając żal i wspomnienie, rozechwiane na skrzydłach anielskich. Życie jego najściślej związane z życiem Towarzystwa.

Z postaci, ozdabiających wielki ruch katolicki naszych czasów, najpodobniejszy jest Józef Miękus do Jerzego Piotra Frassati. Upodabniał go do Frassatiego typ Towarzystwa, które pełne życia i miłości wychodzi naprzeciw świata, by go zdobyć dla Chrystusa, nie separując się od ludzi, dążeń współczesnych, prostej i niewinnej radości.

Miękus - to harcerz Chrystusowy, który bada przyrodę, bierze udział w meczach sportowych, potrafi ożywić dokoła siebie grono współbraci, ma otwartą wrażliwość, z siłą i zdrowiem chwytającą z otoczenia wrażenia artystyczne, umysłowe, hasła ideologu katolickiej. Żadnego oderwania od świata, żadnej negacji życia. A jednocześnie - wszystko to obrócone w cegły budowy Królestwa Bożego, wszystko, iglicą wieży gotyckiej wystrzelone ku niebu. Wszystko owiane błękitem. Wszystko skąpane w białych obłokach. Młoda dusza, w której zaiste zamieszkał Chrystus.

Mówiąc po ludzku, jest to życie niedokończone, przerwane, zmarnowane. Wydaje się straszliwym nonsens i bezcelowość tego dążenia, tych przygotowań, które się przerwały, którym nie dano osiągnąć żadnego dokonania w świecie czynu.

W świecie czynu został ślad nikły zaledwie. Praca w organizacjach katolickich, wśród młodszych braci zakonnych, parę referatów wygłoszonych z zapałem, nieco pracy redakcyjnej w wydawnictwie Towarzystwa Chrystusowego dla Wychodźców. Wystarczyło tego krótkiego czasu, by wnieść do Zgromadzenia ten odrębny ton - radości z życia, radości w Bogu, prześwietlania każdej rzeczy boską ideą, nie zaś odtrącania jej i pogardzania za ziemskość - ton nowoczesności, przez który Towarzystwo mogło stanąć pośrodku żyda i wszystkich zrozumieć.

I oto jeden z najzdolniejszych i najbardziej obiecujących zakonników, odchodzi, ofiarowawszy się "za grzechy własne, za grzechy Towarzystwa i za grzechy wychodztwa" na ofiarę poranną, na ofiarę czystą i niepokalaną.

Biorąc rzeczy po Bożemu, nie po ludzku, jest cały przebieg tego życia wszechmocnie logiczny i zwarty. "Choćbyś mnie zabił, ufać Ci będę" - mówi Miękus do Chrystusa. Kto takie słowa wypowiada, musi je stwierdzić, musi dać im świadectwo.

I oto przychodzi męka niezawiniona, próba cierpliwości, wytrzymana mężnie, wytrzymana do końca. Miękus był człowiekiem zdecydowanym na wszystko: gdyby dożył i poszedł w dalekie kraje - pracować dla uchodźstwa, z którym miał sposobność się zetknąć na zjeździe Światowego Związku Polaków Zagranicą - znosiłby tam wszelkie przeciwności i dobiegł do mety, przebojowawszy potykaniem dobrym.

Jasnym jest sens tego młodego, krótkiego życia. Zaprzysiężone było idei Towarzystwa Chrystusowego dla Wychodźców, idei, przypominającej dawne wielkie hasła naszych wieszczów, idei mesjanistycznej w stosunku do wychodztwa polskiego i do innych narodów.

By tę ideę zrozumieć, musiała Polska stać się ofiarą i cierpieć straszliwie i męczeńsko przez stulecie przeszło.

By ta idea mogła rość, potrzeba było ofiary porannej, wlewającej prąd promiennej siły duchowej w życie Towarzystwa.

Kreśląc młode dzieje młodego Towarzystwa, jednocześnie ukazujemy jednego z tych podchorążaków, tych nowo-zaciężnych Chrystusa, który zrywał się i wytężał siły, by przybliżyć Królestwo Boże na ziemi, a tak prędko odwołany został do hufca wiekuistej glorii.

Autorka

Warszawa, dnia 1 listopada 1938 r.

Drukuj cofnij odsłon: 2434 Do góry

projektowanie stron www szczecin, design, strony dla parafii

OŚRODEK POSTULATORSKI TOWARZYSTWA CHRYSTUSOWEGO

ul. Panny Marii 4, 60-962 Poznań, tel. (61) 64 72 100, 2024 © Wszelkie Prawa Zastrzeżone