/Przemówienie Przełożonego Towarzystwa na akademii ku czci Braci - Jubilatów w dniu 3 maja 1960 r. w Poznaniu/.

Carissimi!
W świątyniach naszych w czasie Godziny św. rozbrzmiewało potężnym akordem pokutne „Przed oczy Twoje, Panie”. Biło w niebo z potęgą, żarem skruszonych serc. A potem uderzyło pod stropy świątyń uroczyste „Te Deum laudamus”. Dziękowaliśmy Bogu za wszystkie łaski, których udzielił tak hojnie Towarzystwu i wszystkim jego członkom.

„Oto dzień, który uczynił Pan”.
Dzisiejszy dzień to wyjątkowe święto w naszej rodzinie zakonnej, pierwsze tego rodzaju w dziejach Towarzystwa. Dziś myśli Chrystusowców w Kraju i na dalekich kontynentach krążą dookoła jednej osoby. Treścią wszystkich modlitw, przedmiotem gorących pragnień wszystkich serc naszych to również osoba X. Jubilata.

Carissimi!
Odszedł od nas rok 1961. I ten rok był brzemienny w wydarzenia. I ten rok upłynął pod znakiem łaski Bożej. Nie brakło w nim jednak krzyżów i doświadczeń. Śmierć zabrała nam niespodziewanie naszych drogich współbraci: X. Czesława Pawlaka i X. Bernarda Biskupskiego. Były i inne doświadczenia - zachwianie się w powołaniu, trudności i zagrożenia, które uderzyły w same podstawy Towarzystwa.

Carissimi!
Zbliżają się święta Zmartwychwstania Pańskiego. I znowu radość napełni serca nasze. Radość tak wielka, że za małe usta nasze, by ją wysłowić. Sam Kościół czuje się bezsilny wobec tego ogromu radości. „Szczęśliwa wino, która aż takiego masz Zbawiciela” /Exultet/.
Radość wielkanocna jest największą radością ludzi na ziemi. Bo „Chrystus zmartwychwstan jest, nam na przykład dan jest, że i my mamy zmartwych powstać, z Panem Bogiem królować”.

Carissimi!
W dniu 22.VIII. w święto Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi panny obchodzić będziemy 30-lecie istnienia Towarzystwa. Z rozrzewnieniem wspominamy te 30 lat skromnych dziejów naszej rodziny zakonnej. Wszak ten okres czasu to jeden nieprzerwany potok łask i dobrodziejstw Bożych. Łaski Boże zlewały się na potulickie ustronie, kiedyśmy drżącą ręką pisali pierwsze karty naszej historii. Łaski Boże nie opuszczały nas w ponurym okresie zawieruchy wojennej.

Carissimi!
Przeżywamy historyczną chwilę w dziejach Kościoła św. W Rzymie pod przewodnictwem Jana XXIII obraduje Parlament Ojców Soborowych nad odnowieniem i odrodzeniem Kościoła św. Ks. Prymas zawiózł na Sobór jako prezent dla Ojca św. przyrzeczenie specjalnych modlitw całego narodu polskiego w intencji Soboru. Z rozrzewnieniem przyjął Jan XXIII z rąk Prymasa Polski „Księgę Czuwań Soborowych”. Księga ta zawiera rozporządzenia Biskupów polskich i kalendarze diecezjalne „Czuwań” w poszczególnych parafiach.

W dniu 17 grudnia 1962 r. Przełożony Generalny otrzymał paszport na wyjazd za granicę. Po załatwieniu wszystkich koniecznych formalności związanych z wyjazdem, pożegnał się bardzo serdecznie ze wszystkimi członkami domów w Poznaniu i Puszczykowie. Na pożegnanie przybyli niektórzy przełożeni innych domów, by wyrazić swój synowski szacunek oraz zapewnienie gorącej modlitwy w intencji Ukochanego Ojca w czasie Jego długiej podróży wizytacyjnej do krajów Europy i obu Ameryk. Żegnając się z członkami, wypowiedział Ojciec między innymi te słowa:

4.I.
Strajk autobusów i tramwajów. W mieście trochę zamieszania. Mobilizuje się nawet stare samochody, by nie było zastoju ruchu. Taksówką zajeżdżam do hospicjum Św. Stanisława. Rozmawiam z naszymi księżni. W czasie rozmowy kilkakrotnie zgłaszają się do Ks. Franciszka liczni nabieracze. Opowiadają zmyślone historie, byle wyłudzić trochę grosza. Są to przeważnie Polacy, choć bywają też i Włosi.